Somos o que recordamos. Pero a memoria non é un rexistro obxectivo e inalterable. Sabela intenta reconstruír unha historia, unha parte da súa historia, a través dos recordos de Fidel. Pero hai máis fíos que se van enguedellando nese proceso de recuperación, outras persoas, outras memorias. Porque tamén somos o que os demais recordan de nós. E nesas memorias, propias e alleas, hai amor e cariño, e hai rancores e odios.
Por iso recordar non é inocuo.
Pero quen non recorda, non vive,
